De zachte hunkering naar betekenis

Over het verlangen naar zin, als je veel kunt maar niet weet waar je écht verschil maakt.

Er zijn van die zinnen die ik nooit zal vergeten. Niet omdat ze zo origineel zijn, maar juist omdat ze zo vaak klinken. Soms voorzichtig uitgesproken, alsof er iets kwetsbaars mee op tafel komt. Soms hardop, als laatste strohalm. Maar altijd met iets essentieels erin. Iets echts.

Zoals deze:

“Ik wil gewoon iets betekenen… maar ik weet niet wat.”

Het zijn vaak mensen met een groot potentieel die dit zeggen. Mensen die veel kunnen, die meerdere werelden begrijpen, die moeiteloos tussen disciplines schakelen. Vaak ook mensen met een diep idealisme, al is dat idealisme soms verborgen geraakt onder lagen van moeten, aanpassen en presteren.

Van buitenaf ziet het leven er prima uit. Maar vanbinnen is het alsof er iets niet klopt.

Wat als de ‘juiste keuze’ niet genoeg is?

Je hebt keuzes gemaakt die logisch waren. Je hebt dingen gedaan die bij je pasten – tijdelijk. Je hebt carrières opgebouwd, afgerond, opnieuw opgebouwd.

En steeds weer was daar dat gevoel: dit is het niet helemaal.

Misschien voelde je je ondankbaar. Misschien probeerde je jezelf te overtuigen dat je gewoon ‘moest leren kiezen’. Maar diep vanbinnen wist je het al: het gaat niet om wát je doet. Het gaat om waarom.

Idealisme dat nergens heen kan

Ik zie het vaak: mensen die verlangen naar betekenis, maar niet weten waar dat verlangen heen moet. Ze willen van waarde zijn. Iets toevoegen. Niet zomaar ‘werk doen’, maar iets wat ertoe doet.

En dat verlangen brandt zacht vanbinnen. Niet altijd zichtbaar voor de buitenwereld, maar des te sterker gevoeld.

Soms heb je geprobeerd het handen en voeten te geven. Je ging voor maatschappelijke impact, of zocht het in creativiteit, of wilde mensen écht raken. Maar steeds weer liep je vast in systemen. In functies die te smal waren. In werelden waarin jouw breedte, je nuance, je hart er niet echt mochten zijn.

Dan blijf je over met een frustrerend gevoel: Ik wil zó graag iets betekenen. Maar waar? Hoe? En mag het ook gewoon op mijn manier?

Zin is niet iets wat je bedenkt

Wat ik heb geleerd — ook uit mijn eigen zoektocht — is dit: Zin is niet iets wat je kunt bedenken. Het is iets wat je ervaart, heel even, als je klopt met jezelf.

Als er een kleine vonk overspringt tussen wat jij doet en wat iemand anders ontvangt. Als je voelt: dit is niet zomaar werk. Dit is waarom ik hier ben.

En dat hoeft niet groots te zijn. Soms is het een gesprek. Een inzicht. Een stukje licht in het donker. Maar je herkent het meteen. Het maakt je stil vanbinnen.

Een oefening voor idealisten

Als je iets met die zachte, hardnekkige hunkering voelt —als je ook weleens denkt: ik wil iets betekenen, maar ik weet niet wat —probeer dan deze oefening eens.

Geen quick fix. Gewoon een kleine beweging naar binnen.

Stel je voor: je leeft vijf jaar verder. Iemand schrijft jou een brief. Ze hebben je niet lang gekend, misschien maar even. Maar wat je deed raakte hen diep. Wat schrijven ze? Niet over wat je deed, maar over wat het met hen deed. Lees de brief die jij nog moet ontvangen. Of begin hem zelf te schrijven.

Laat het open. Laat het zacht. Je hoeft niets op te lossen. Soms is alleen het stellen van de juiste vraag al genoeg om iets in beweging te zetten.

En als jij ook zo’n iemand bent —

iemand met veel in zich,

iemand die voelt dat er iets door hem of haar heen wil leven,

maar nog niet weet wat —

dan wil ik je dit fluisteren:

Je hoeft het nog niet te weten.

Je hoeft jezelf niet uit te leggen.

Je hoeft het niet te bewijzen, aan wie dan ook.

Je verlangen om iets te betekenen ís al betekenisvol.

Je gevoeligheid voor wat klopt is geen zwakte, maar een aanwijzing.

Misschien is jouw vorm nog onderweg.

Misschien ben jij de bedding aan het wordenvoor iets wat later pas naam krijgt.

Blijf luisteren.

Blijf zacht.

Blijf trouw aan wat je voelt, ook als niemand het nog ziet.

Want jij bent niet te veel.

En ook niet te vaag.

Je bent een levend kompas.

En dat is genoeg.